Οι αρουραίοι του μίσους

Ήταν 8 το απόγευμα της 24ης Ιουνίου του 2010 όταν το πακέτο που άνοιγε ο Γιώργος Βασιλάκης, υπασπιστής του τότε υπουργού δημοσίας τάξης, εξερράγη δολοφονώντας τον. Λίγες μέρες μετά, ένα από τα συνθήματα που ακούγονταν με λυσσαλέα οργή στην πλατεία του μίσους ήταν «πακέτο στη Βουλή».

Πέρασαν τα χρόνια. Γίνανε πολλά, πάρα πολλά. Ο πολιτικός κόσμος και οι θεσμοί αντιμετώπιζαν τις επιθέσεις, μικρές ή μεγάλες, από δήθεν αυθόρμητους αγανακτισμένους πολίτες σιωπηλά και καρτερικά. Ωσάν να ήταν το τίμημα του Σίσυφου.

Πέρασαν κι άλλα χρόνια. Κατέλαβε την εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ. Οι επιθέσει σταμάτησαν. Οι πλατείες σιώπησαν. Το μίσος φάνηκε να υποχωρεί. Και όχι πως όλοι δεν καταλάβαμε, αλλά κρατήσαμε το πιο αισιόδοξο: την εκτίμηση περί αισθητής υποχώρησης του συλλογικού μίσους, με την ελπίδα να τείνει αυτό το μίσος πια να εξαφανιστεί στο όνομα της αλήθειας.

Την Πέμπτη 25 Μαΐου, στις 7 το απόγευμα, μια είδηση μεταδίδεται από τον έναν στον άλλο: εξερράγη αυτοκίνητο στην Γ’ Σεπτεμβρίου με επιβαίνοντα τον Λουκά Παπαδήμο. Για μία ώρα τουλάχιστον κανείς δεν ήξερε τι ακριβώς είχε συμβεί και ποια μπορεί να είναι η κατάσταση του πρώην Πρωθυπουργού και των συνοδών του. Τα ΜΜΕ συμβατικά και μη, μετέδιδαν όλα τα πιθανά σενάρια, με φόβο για το χειρότερο. 

Στα social media όμως έκανε μετά από αρκετό καιρό την εμφάνιση του το μίσος, και πάλι. Ατόφιο, τυφλό μίσος. Οργανωμένο μίσος. Σα να μη άλλαξε τίποτα από τότε.

Σα πελώριοι αρουραίοι, κρυμμένοι όλα αυτά τα τελευταία χρόνια στους υπονόμους της πατρίδας μας, βγήκαν στο ξέφωτο λυσσασμένοι από την ηδονή του μίσους.  

(Θα μου επιτρέψετε να μην μεταφέρω τίποτα από όσα γράφηκαν. Όλοι τα είδαμε, ή έστω κάτι ακούσαμε. Και παρακαλώ, ας μην αναλωθούμε στα αυτονόητα. Φυσικά και σχετίζεται η δράση των τρομοκρατών με την άγρια χαρά αυτών του επιχαίρουν ή στοχοποιούν δια του λόγου. Διαφορετικά δεν θα μιλάγαμε για τρομοκρατία αλλά για κοινό έγκλημα.)

Τίποτα λοιπόν δεν έχει αλλάξει. Εδώ είναι. Το οργανωμένο μίσος είναι εδώ. Η υποδαύλιση του μίσους καλά κρατεί. Κάνουμε λάθος όσοι νομίζαμε πως έχουν καταλάβει πια κι ας μην το παραδέχονται. Τίποτα δεν έχουν καταλάβει. Τίποτα δεν έχει αλλάξει.

Μα αλήθεια γιατί να είχε κάτι αλλάξει; Οι ηθικοί αυτουργοί του μίσους και των παράγωγών του δεν έχουν αλλάξει στάση όσον αφορά στο λόγο τους. Δεν έχουν ζητήσει συγνώμη, δεν έχουν πει «αδικήσαμε ανθρώπους», δεν έχουν δείξει ίχνος μεταμέλειας για όσα έκαναν όταν ήταν στις πλατείες ή όταν από το βήμα της Βουλής φώναζαν: «αυτοί που μας κυβερνούν δεν είναι και τόσο Έλληνες» (Τσίπρας, 20/2/2012). Μπορεί στην πράξη να κάνουν άλλα τώρα, όμως ο λόγος ο δήθεν αντιμνημονιακός είναι πάντα εδώ, με το όπλο παρά πόδα. Ο λόγος εναντίον των «παλιών», εναντίον αυτών που κράτησαν τη χώρα όρθια και εμπόδισαν την καταστροφή της, είναι πάντα παρόν, τον διατηρούν. Και οι στρατιές τους είναι σε ετοιμότητα, in limbo ίσως, σε λανθάνουσα μορφή, μέχρι τη στιγμή που θα χρειαστεί η αναβίωση του αντιμνημονιακού /αντισυστημικού μετώπου για ένα νέο ρεσάλτο.

Δεν συγχωρούν βλέπετε κάποιοι αυτούς που εμπόδισαν την καταστροφή της χώρας. Λογικό υπό μία έννοια. Είχαν επενδύσει τόσα σε αυτήν. Και εξακολουθούν.

Διότι ποιος είναι ο Λουκάς Παπαδήμος αλήθεια; Ένας πρώην τραπεζίτης, όπως λένε; Ένας απλός πρώην Πρωθυπουργός; Όχι. Είναι ο Πρωθυπουργός αυτός που σχημάτισε, σε συνθήκες ασύλληπτης ακόμη και σήμερα κρισιμότητας, την τρικομματική κυβέρνηση (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ), ώστε να ολοκληρωθεί το κούρεμα και η αναδιάρθρωση του χρέους και να συμφωνηθεί η δανειακή σύμβαση, με αντιπρόεδρο και υπουργό οικονομικών τον Ευ. Βενιζέλο- κι έτσι η χώρα να θωρακιστεί και να αντέχει ακόμα και σήμερα παρά τις προσπάθειες των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ για το αντίθετο.

Είναι αυτός ο Πρωθυπουργός που έβγαλε το διάγγελμα λίγες μέρες πριν ολοκληρωθεί η νέα δανειακή συμφωνία και το PSI, στις 11 Φεβρουαρίου 2012, εξηγώντας τι θα σήμαινε η καταψήφιση της συμφωνίας, η άταχτη χρεοκοπία και η επιστροφή στη δραχμή.

Τότε που οι νυν κυβερνώντες ως μαινάδες αλάλαζαν στην πλατεία Συντάγματος. Τότε που καίγονταν το κέντρο της Αθήνας- τα συντρίμμια του Αττικόν είναι εκεί για να θυμίζουν. Μα λίγοι πια θυμούνται. Λίγοι θυμούνται ότι το ιστορικό κτήριο του Αττικόν κάηκε στις 12 Φεβρουαρίου 2012, την ημέρα που υπερψηφίζονταν το μεγαλύτερο κούρεμα χρέους που έγινε στην παγκόσμια ιστορία και η δανειακή σύμβαση των 177 δισ. ευρώ!

Προς αυτόν τον Πρωθυπουργό, αυτής της κυβέρνησης, έγινε η δολοφονική επίθεση. Μια τρομοκρατική επίθεση στην πραγματικότητα εναντίον όλων όσων κράτησαν τη χώρα όρθια.

Αλλά τι λέμε τώρα. Διαβάζοντας τις ανακοινώσεις των κομμάτων που είχαν σχηματίσει την κυβέρνηση Παπαδήμου, παρατηρώ πως ούτε καν οι νυν αρχηγοί αναγνωρίζουν πως τα κόμματα τους συμμετείχαν στην κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου. Ανακοινώσεις γενικόλογες, που θα ταίριαζαν σε οποιοδήποτε τρομοκρατικό χτύπημα σε οποιοδήποτε σημείο της γης. Κοινότοπες ανακοινώσεις που λένε πως όλοι μαζί ενωμένοι να αντιμετωπίσουμε την τρομοκρατία κτλ κτλ ... Μια τρομοκρατία που αντιμετωπίζεται ως ακραίο φυσικό φαινόμενο.

Για να μην μιλήσουμε για τις τυπικές δηλώσεις της κυβέρνησης ... που απλώς εύχονται βαριεστημένα «περαστικά».  Και όχι, δεν θα αναφερθώ στην πρώην πρόεδρο της Βουλής. Ο λόγος στους εισαγγελείς. Ο αντιρατσιστικός νόμος υπάρχει και για αυτά τα φαινόμενα.

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, γιατί λοιπόν να μην βγουν πάλι στην επιφάνεια οι αρουραίοι του μίσους;

Οι τότε κυβερνώντες αμήχανοι από τη δυναμική του μίσους είχαν κάνει ένα κρίσιμο λάθος. Είχαν πιστέψει στο αγαθό και το αυθόρμητο των αντιδράσεων των αγανακτισμένων. Είχαν ενσωματώσει την ενοχή. Δεν είχαν καταλάβει την παγίδα που έστηναν διάφορα κόμματα και φορείς, τότε αντιπολιτευόμενα. Με σκυμμένο το κεφάλι φυγαδεύονταν και απολογούνταν για τα δημοσιονομικά μέτρα που αναγκάζονταν να πάρουν για τη διάσωση της Ελλάδας- όχι όλοι, οι περισσότεροι όμως. Υπάρχουν και κάποιοι που υπερασπίζονται με θάρρος και αξιοπρέπεια την αλήθεια.

Τότε αυτή ήταν η κατάσταση. Τώρα όμως όλοι ξέρουμε. Η δολοφονική επίθεση στον πρώην Πρωθυπουργό μας, Λουκά Παπαδήμο, δεν μπορεί πάλι να αντιμετωπιστεί με σιωπές. Δεν μπορεί να ξεχαστεί. 

Κι αν τα κόμματα και οι ηγεσίες τους δεν ξέρουν, δεν μπορούν ή δεν αντέχουν, το λόγο τον έχουν πάντα οι πολίτες. 

Η κοινωνία πρέπει να  στείλει το μήνυμα προστατεύοντας τη δημοκρατία από τους φανερούς ή κρυφούς εχθρούς της. Ας υπερασπιστούμε αυτούς που δεν δίστασαν να προστατεύουν τον τόπο μας με όποιο τίμημα και όποιο κόστος. Το σχέδιο της καταστροφής της χώρας μας δεν πρέπει να ολοκληρωθεί.

*Δημοσιεύεται στο capital.gr