Ο υπουργός μεταναστευτικής πολιτικής κ. Μουζάλας χαρακτήρισε δίχως να
ντρέπεται «ατυχές περιστατικό» τους θανάτους δύο προσφύγων στη Μόρια της Λέσβου
και τον τραυματισμό πολλών ακόμη από έκρηξη, μάλλον, φιάλης υγραερίου. Ο δε
εκπρόσωπος τύπου του Συντονιστικού για το προσφυγικό, κ. Κυρίτσης το πήγε ένα
βήμα παραπέρα λέγοντας πως «θα μπορούσε να συμβεί παντού» συμπληρώνοντας τη
βαρύγδουπη φράση με την παροιμία «όπου φτωχός και η μοίρα του»! Ενώ ο
Πρωθυπουργός, κ Τσίπρας έσπευσε να αποποιηθεί των πολιτικών ευθυνών του και
ταυτιζόμενος με τον ελληνικό λαό δήλωσε πως νιώθει και αυτός «συγκλονισμένος»!
Προφανώς δεν τους περνάει από το μυαλό ότι οι πολιτικές ηγεσίες
υπάρχουν για να κάνουν ότι είναι δυνατό προκειμένου να αποφεύγονται τα «ατυχή
περιστατικά» και πως φέρουν ακέραια την ευθύνη για τις ζωές των ανθρώπων που
βρίσκονται στην επικράτεια την οποία κυβερνούν και οπωσδήποτε αυτών των
ανθρώπων που βρίσκονται σε κρατικές δομές όπως τα κέντρα κράτησης, τα ιδρύματα,
οι φυλακές, τα σχολεία, τα νοσοκομεία κτλ. «Ο σεβασμός και η προστασία της
αξίας του ανθρώπου αποτελούν πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας» γράφει το
Σύνταγμα στο άρθρο 2 παρ 1.
Πριν δύο μήνες ακριβώς, από τη στήλη αυτή είχα γράψει (εδώ) για την κατάσταση στη Μόρια
και εν γένει για τη διαχείριση του προσφυγικού από την κυβέρνηση
χαρακτηρίζοντας την «ώρα μηδέν για την Ελλάδα». Το τραγικό συμβάν στη Μόρια
μόνο «τυχαίο περιστατικό» δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί. Και αυτό γίνεται εύκολα
αντιληπτό με μια πρόχειρη ανάγνωση του Κανονισμού λειτουργίας των Κέντρων
Πρώτης Υποδοχής (εδώ)
όπως δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως το 2012, σε αντιπαραβολή με
την κατάσταση που επικρατεί με ευθύνη της κυβέρνησης στη Μόρια αλλά και σε όλα
τα ΚΕΠΥ στην επικράτεια.
Στον Κανονισμό λειτουργίας των ΚΕΠΥ προβλέπεται μεταξύ άλλων, γραφείο
ασφαλείας «για την εσωτερική τάξη, την κατάρτιση και εφαρμογή σχεδίου ασφαλείας
των εγκαταστάσεων και γενικά την εύρυθμη λειτουργία αυτών» και διακριτοί χώροι
εστιατορίου – μαγειρείου. Σύμφωνα με τον Κανονισμό οι υπήκοοι τρίτων χωρών που
παραμένουν στα ΚΕΠΥ θα πρέπει «να τελούν υπό αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης»,
και θα πρέπει να τους «παρέχεται σίτιση και κατάλληλος χώρος για τη στέγασή
τους». Επιπλέον, όσον αφορά στους χώρους διαμονής, σύμφωνα πάντα με τον
Κανονισμό, θα πρέπει να είναι «ενότητα στεγασμένων χώρων πτερύγων παραμονής
υπηκόων τρίτων χωρών που περιλαμβάνει κυρίως τους χώρους για την παραμονή
(θάλαμοι), την ψυχαγωγία, την εστίαση, τη θρησκευτική λατρεία, και την
προσωπική φροντίδα» ενώ οι θάλαμοι παραμονής θα πρέπει να είναι τουλάχιστον 240
τ.μ. και συγκεκριμένα «κάθε θάλαμος φιλοξενεί από τέσσερα (4) έως έξι (6)
άτομα. Σε εξαιρετικές περιπτώσεις μπορεί να φιλοξενεί
έως και δώδεκα (12) άτομα. Διαθέτει ανάλογο αριθμό κρεβατιών και τους
ανάλογους χώρους υγιεινής (W.C., ντους, νιπτήρες, τουλάχιστον από ένα είδος
υγιεινής ανά έξι άτομα)» ενώ τονίζεται ότι στους χώρους εστίασης ή ψυχαγωγίας
δεν προβλέπεται η δυνατότητα «παρασκευής φαγητού». Αυτά είναι λίγα από όσα
οφείλει να παρέχει η πολιτεία στους πολίτες τρίτων χωρών στα ΚΕΠΥ.
Ποιες από αυτές τις προδιαγραφές ικανοποιούνται στη Μόρια; Καμία.
Πού προβλέπεται ότι σε ένα ΚΕΠΥ στεγάζονται 3000 άνθρωποι ο ένας πάνω στον άλλο; Πουθενά. Που
προβλέπεται η χρήση σκηνών εκτός των θαλάμων; Πουθενά. Ποιοι κανόνες ασφάλειας
και πυρασφάλειας ικανοποιούνται; Κανένας. Τι κάνει η πολιτεία για να
προστατεύσει τους ανθρώπους αυτούς που εκ των διεθνών συνθηκών οφείλει να
προστατεύει; Τίποτα. Όλα αφημένα στην τύχη τους ή μάλλον στην ατυχία μας να
τους έχουμε στην κυβέρνηση.
Ο λαλίστατος κ. Μουζάλας είχε πει προ κάποιων μηνών, ήταν Μάρτιος του
2016, ότι «φροντίδα μας είναι να μην πεθάνει κάποιο παιδάκι στον καταυλισμό»
ξεκαθαρίζοντας όμως ότι αυτό «είναι κάτι το οποίο κανένας σοβαρός άνθρωπος δεν
θα μπορούσε να το εγγυηθεί». Έτσι ο υπουργός της κυβέρνησης Τσίπρα- Καμμένου φρόντισε να αυτο-απαλλάξει
τον εαυτό του από όποιες ευθύνες δίχως βέβαια να φροντίσει να δημιουργήσει τις
συνθήκες ώστε να μην έχουμε νεκρό παιδί στους «καταυλισμούς».
Και κάπως έτσι η αυτοχειροκροτούμενη κυβέρνησή μας, η πάντα όμως
λυπημένη για τα δεινά των πολιτών της, συνεχίζει το «έργο» της ώστε να
παραδώσει κάποια στιγμή μια κυριολεκτικά καμμένη γη. Θα περιμένουμε να
ολοκληρώσει την καταστροφή ή θα κάνουμε ότι είναι δυνατόν ώστε να τους
σταματήσουμε πριν να είναι πάρα πολύ αργά; Αυτό είναι μια απάντηση που
καλούμαστε όλοι να δώσουμε, η κοινωνία πρωτίστως.
